En weg is Jona

Jaja en weg is Jona. Daar het eerst nog een verre droom was, is nu opeens zo werkelijkheid. Heel apart, maar zo enorm gaaf om nu dit eerste verslag zo te schrijven hier in Sydney...Tegen enkelen heb ik dit gedeeld, nu ook maar met jullie. Als ik zo eens achterom kijk in mn leven, is er veel gebeurd. Op jonge leeftijd kwam ik met vragen te zitten waar ik niet meer uitkwam. Wie is nu Jona? Dankzij professionele hulp vanuit diverse kanten kon ik weer verder. Het was werken, het was leren, het was vallen, het was opstaan. Nu mogen we verder gaan. Hetgeen ik in deze periode heb geleerd mag ik toepassen. Hm, hoe je het noemen wil: een soort Grande finale? Al gaat het er niet om dat het perfect gaat he, wel dat we mogen blijven leren en toepassen. Nee, leven staat niet stil. God gaat bijzondere wegen. Niet mijn wil geschiede, maar luisteren naar wat Hij van ons vraagt. Hij wil geëerd worden. Dat is het hoogste doel, het enige wat nodig is ((Dank je wel, ook voor jou lessen en ons contact)) Deze reis zal niet gaan om wat Jona allemaal beleeft.. De dominee wees me vaak weer terug naar mijn plaats: al zou je het allermooiste plekje hebben gezien, zonder het zien op Jezus Christus ben je zo enorm arm. Dan heb je niets, wat heb ik dan aan deze reis? De komende tijd zal er gevraagd worden ons te verdiepen in het afleggen van het belijdenis des geloofs. God roept ons, mij en jou. Zucht, het moeilijkste verslag hebben we bij deze gelijk maar achter de rug. Kom, dan laat ik jullie eens wat zien van Australië (en natuurlijk Nieuw-Zeeland)