Laatste woorden
26 november 2016 - Christchurch, Nieuw-Zeeland
Gezien de reacties uit dat koude landje waardeer men wel als ik terug kom. Zal nog net geen slingers en megaspandoek hangen van Welkom thuis :-) Had langer weg kunnen blijven maar dat kon ik jullie niet aandoen. Het is goed zo geweest. Ben ook blij hoor jullie allemaal weer te mogen zien. Zondag 20 november breekt aan. In de ochtend slaap ik uit. Qua voorzieningen is hier niks. De supermarkt zit 35 km ver weg. Een kerk eveneens. Schitterend weer buiten en ik besluit een nieuwe route te gaan lopen. Een wandeling van ruim anderhalf uur tot de lake. Onderweg stopt een camper en word ik vriendelijk uitgenodigd mee te kunnen rijden. Fijn! Tja dat was wel relaxt kerkdienst luisteren aan de voet van het blauwe meer. Meerdere ijsschotsen. Zo cool en tof daar! Even nog naar een uitkijkpunt en begonnen aan de terugweg. Er is maar een toegangsweg. Proberen kunnen we altijd en direct hebben we raak als we onze duim in de lucht steken. Zo houden we haast alsnog aan onze sabatsreis ;-) Rijst gekookt en in combinatie met de soep was het een goede maaltijd. YHA is een fijne hostelketen. In alles. Prima wifi, de snelste deze keer op het Zuidereiland en daardoor kunnen we de kerkdienst van onze eigen gemeente live meeluisteren. In Nieuw-Lekkerland half tien sochtends en op hetzelfde moment bij mij half tien savonds. Ze denken daar alleen dat zij eerder zijn met de tijd, jullie lopen toch echt mooi achter.
Maandag ja het wordt nu aftellen. Half 5 mijn bed uit omdat ik blijf genieten van deze omgeving. Er is nog een kleine wandelroute en ik besluit deze nog te doen nu het kan. Niet zo bijzonder als de anderen, maar het is een plaatje hoor. Een klein halfuur is het nog donker, 6 uur is het al aardig licht. Eten doen we onderweg op mijn gebruikelijke wijze: mes, brood, pasta. Bij het hostel om 8 uur de bus ingestapt en verrast zien we weer diverse bekende. Door deze beeldschone omgeving rijden we naar Lake Tekapo. Toen ik eenmaal foto's zag, een jaar geleden van deze locatie, was ik verkocht. Die paarse en roze bloemen, en dan met het meer, met de bergen met sneeuw en wat te denken nog van de Good Shepherd Church! Dom dat ik was, we zouden een kwartier in het dorp zijn en dan naar het kerkje met de bloemen aan het meer. Wist ik veel. Ik balen natuurlijk: in dat eerste kwartier snel rennen naar het kerkje, fotos schieten en terug. Uhm, ja en toen reden we er met de bus naar toe. Wow uiteindelijk twee keer een kwartier hier dus voor mij :-) Doorgereden naar Geraldine waar een grote groep overstapten om te gaan raften en een grote groep ging lunchen. Telefooncel deed het niet. Met de bus naar Christchurch waar ik werd afgezet in de binnenstad nabij een YHA hostel. Opnieuw maar telefooncel opgezocht, de Spark met gratis wifipunt. Mevrouw Watson die ik in Masterton mocht ontmoeten had namelijk enkele telefoonnummers gegeven voor een overnachting voor de laatste nacht. Ik moest maar eens contact opnemen. Op de mail naar de eerste persoon had ik geen reactie ontvangen. Daarbij kwam dat ik een nacht eerder dan verwacht in Christchurch aankwam. Doen of niet? Mezelf zo uitnodigen vind ik niet leuk. En een hostel is net zo makkelijk. Altijd welkom! En met mevrouw Watson in mijn gedachten bel ik naar het eerste nummer. Niets. De tweede was de dominee van de gemeente, achteraf hebben ze familiebanden met miss Watson. Verteld wie ik was en of ik mocht slapen bij hen. Welkom! Wauw! Maar ja, dan het adres hè. Dat werd stuntelen en zag ik echt hoe erg m'n Engels was maar m'n brein was helder om even een lieve voorbijganger te vragen het adres aan te horen en op mijn smartphone in te tikken. Op die wijze kwam ik er ook :-) Na het diner zou ik komen, dan zou ik niet zo met de deur in huis vallen vond ik. De laatste nachten gaan we dus in styl bij loco's afsluiten! Het vervoer was geen probleem, Google maps toont op de nieuwe smartphone een routekaart met de bus tijden. Ik heb een paar uur en besluit wat door te stad te trekken. We ontmoeten Vally, een oudere getinte dame die tegen het plein zit. En als ze merkt dat ik christen ben begint ze spontaan te zingen van stille nacht tot Pie Jesus. Bijzonder mens. De gezellige Kiwi die ook met Straytravel reis en vakantie vier en mij met de backpacktas hier zie zitten vraagt of ik oké ben en als ik hem overtuig dat ik een slaapplaats heb ipv het hostel is hij gerust gesteld. Als er iets is moet ik hem via FB contacten! Haha, hem heb ik al meer ontmoet volgens mij al vanaf Abel Tasman en hij weet wel dat mijn Engels soms niet optimaal is. Aardige gozer hoor. We hebben uitzicht op de kathedraal van Christchurch. Dat oude gebouw; het ligt half in puin. Rondom hekwerk met kijkgaten. Een houten kruis tegen het hekwerk. De earthquake 5 jaar geleden heeft hier enorme impact gehad. De geschiedenis van Nieuw-Zeeland is klein, slechts sinds de 19e eeuw. Het 'oude' centrum met haar shops is echter met en in alles totaal verwoest! In en rondom Christchurch zijn nog de gevolgen duidelijk merkbaar. De bouw vaart er wel bij. Ik eet bij de Japan, koopt stroopwafels voor het gastgezin en zoek de buslijn op. 8 uur savonds bel ik aan. Hartelijk word ik ontvangen door Jonathan. Ah lache, twee Jonathans en tevens leeftijdsgenoot. Ik mag slapen op het tweepersoonsbed van Caroline die op kamp is. Net een hotel deze luxe; bedoel dat is nog eens anders dan 8 man op een kamer gedropt. Boffen zeg. In de huiskamer maken we nader kennis. Ook weer Nederlands bloed. Voorouders zijn immigranten. Besloten wordt dat ik de volgende ochtend mee mag rijden met moeders. Zij hoopt naar haar werk op een school in het centrum te gaan.
En zodoende rijd ik mee dinsdagochtend. Christchurch telt een gemeenschap van ongeveer 350.000 inwoners. Een mooie vlakke stad. De aardbeving heeft vooral het centrum aangetast, het naastgelegen park kleurt en fleurt echter in volle bloei. Hier is dan weer weinig te zien. Een grote botanische tuin met een nog veel groter (gras)park. Loop je hier dan heb je totaal geen idee dat je in de 3e grootste City van Nieuw-Zeeland wandelt. Strakblauwe lucht, 25 graden, lekker zon maar niet de kenmerkende hoge torens van een stad. 6, hooguit 7 verdiepingen hoog mogen de gebouwen zijn. De meeste zijn 4 hoog. Brede straten, riviertje dwars door park en binnenstad. In volle gang met bouwprojecten. En ze zijn overal die vakmensen met oranje hesjes om te lunchen. Eigenlijk net een groot dorp. Ook hier zijn nog vele huizen vrijstaande hoewel de tuinen kleiner zijn dan andere steden. Gevoel voor humor, meerdere muren zijn beschilderd met kunstzinnige tekeningen, groot hert en kerstman op de container shopping Mall. Ja, na de aardbeving hebben ze zeecontainers omgebouwd tot winkels. Mooie bouwstijl ook. Die echte oude trams rijden door het centrum, ja, Christchurch bevalt me wel ;-) Op de afgesproken tijd rijd ik mee naar huis waar we deze avond bbq-en. Daar ontmoet ik Julia in typisch schooluniform en nog een andere dochter met haar man en kleine. Namen ben ik vergeten. Er worden salades gemaakt en als het vlees is gegrild hebben we een gezellige maaltijd. There is a earthquake zegt Julia. Nee joh doe niet zo maf denk ik nog. Kijk eens Jona naar de lamp. Zwiep, zwiep. Jona, de vissenkom dan wijst vader Andre mij aan. Water bewoog daar ook. En op dat moment voel ik ook de grond bewegen. Een combinatie van trillen, stoten en schudden. Niet dramatisch ofzo maar goed genoeg om te beseffen wat een aardbeving is. Ja en wat doe je als die echte voorbij is, dan gaan ze natuurlijk met de tafel bewegen :-) Kijk eens wat voor een grote we nu hebben, haha. Je merkt het op praat over het onderwerp en even later ga je weer verder met waar je gebleven ben. Het is zo vaak hier. Nou ja, deze was een 5.7. Na de maaltijd neemt Jonathan mij mee de bergen in. Daar hebben we een mooi uitzicht over Christchurch beneden, Akaroa (de fjorden naast Christchurch) en de oceaan. We rijden naar de haven waar het Martine schip ligt welke net in Kaikoura is geweest om voedsel te droppen en te evacueren vanwege de grote aardbeving 9 dagen geleden. Door de tunnel rijden we weer terug. Wijs zo even op een stadion, oh wacht maar, we rijden wel even langs. 6 jaar oud? Afgeschreven. Duizenden mensen kunnen hier cricket en rugby zien, nu is het een leeg. Hekwerk rondom, onkruid groeit stevig. Onderweg komen we het werk van Jonathan tegen. Auto's polijsten. Ze blingen allemaal. Thuis gekomen laten we nog foto's zien van het South Island en duiken onze bed in. Een leuke avond zo!
Woensdag 23 november. Met dubbele gevoelens stap ik uit bed. Hè eindelijk weer naar huis, maar hier was het ook zo leuk! Nog even genieten. Jonathan dropt me in de vroege ochtend af bij het park, maken nog selfie en nemen afscheid. Ik het park in, relaxt gelopen en aan de andere zijde naar Canterbury museum geweest. Diverse tentoonstellingen over Air New-Zealand, de Maoris, Engelse immigranten en meer. Buiten kon je voor 12 dollar kayaken, ja en dat heb ik even gedaan. Nog even door de stad gelopen, de oude Cathedral bekeken en in de nieuwe geweest. Met de bus terug (had niet genoeg geld, maar gaf wat ik nog had) en naar het gastgezin gereden. De bussen hebben daar allemaal een fietsenrek voorop, service. Fietsen is hier goed te doen hoewel ondanks dat de auto de voorkeur heeft. Onderweg zie ik nog eens die toren welke al 5 jaar verlaten is. De verzekering zegt ga maar opknappen en erin, engineers piekeren daar niet over. Douchen, tas inpakken (oef er gaat meer mee) en afscheid nemen van Anita. De dominee brengt me op het vliegveld. Ik bedank hem nogmaals voor deze onverwachtse daad van gastvrijheid. Met heimwee naar Australië en Nieuw-Zeeland stap ik airport Christchurch binnen. Maar ook met volle dankbaarheid mag ik achterom kijken.
Klokslag 18.45 vertrekt de A380-800 van Emirates vanuit Christchurch om koers te zetten naar Sydney. Boven Sydney krijgen we een gratis vliegshow aangezien het druk is. Wauw! Dat vooraf je stoel reserveren werkt wel. Anderhalf uur op airport Sydney; ik besluit de benen te strekken en kan in de wachtrij voor controle aansluiten. Geeft niet. Met hetzelfde vliegtuig hopen we straks nog een lange zit te maken van 14 uur. En zo ontvang ik voldoende tijd om tijdens deze lange vlucht, de laatste verhalen te kunnen schrijven. De service is opnieuw uitermate correct. Ze zien er deftig uit in hun kledij. Echt netjes zelfs. Keurig beleefd, toch echt heel anders weer dan andere vliegmaatschappijen. 11 uur savonds ontvangen we ons diner, in de nacht een stuk pie en om kwart over 3 zit Jona aan zijn breakfast. Aan luxe geen gebrek daar ieder zijn eigen scherm heeft. En al kunnen er paar honderd passagiers mee, je merkt het niet. Het is groter, breder dat zeker wel, maar gewoon meerdere vakken. Omdat we in de avond opstegen, vliegen wij met het donker mee. Ondabjs zijn hoge snelheid draait de aarde net iets sneller rond waardoor binnen een uur de zon ook hier zich zal laten zien. De klok slaat op hol, niet bij nadenken dus. Halverwege gewoon overschakelen eerst op Sydney, boven de Indische oceaan op Dubai en later eens op Nederland. Slapen lukt wel maar half, geeft niet. Ik ben deze langste vlucht beter doorgekomen dan de heenweg. Boven Saudi-Arabië schrijf ik deze laatste woorden. De landing wordt bijna ingezet. Het is bizzy. Misschien nog een rondje. 8 uur lokale tijd hoop ik te gaan vertrekken naar Amsterdam. Daar hopen vader en moeder en Vina de hond mij te komen begroeten. Zo rond 13.00 uur zal dat zijn. Dank voor het meereizen via mijn blog. Dank voor alle meeleven en reacties! Dank, lieve mensen in Australië en Nieuw-Zeeland voor onze ontmoetingen. Ik weet dat jullie meelezen. Wij kunnen thuis ook haast een extra kamer bouwen daar ik altijd iedereen uitnodigde om bij mij thuis te komen logeren tijdens een bezoek aan het mooie Nederland. Kom gerust! Doe het! Jullie kunnen altijd via Facebook mij contacten. Mag wel he mam, al die visite bij ons thuis?! Ik werd overal zo fijn opgevangen! Ik kijk er naar uit om jullie te mogen zien, Holland! Dank. Dank aan God
Maandag ja het wordt nu aftellen. Half 5 mijn bed uit omdat ik blijf genieten van deze omgeving. Er is nog een kleine wandelroute en ik besluit deze nog te doen nu het kan. Niet zo bijzonder als de anderen, maar het is een plaatje hoor. Een klein halfuur is het nog donker, 6 uur is het al aardig licht. Eten doen we onderweg op mijn gebruikelijke wijze: mes, brood, pasta. Bij het hostel om 8 uur de bus ingestapt en verrast zien we weer diverse bekende. Door deze beeldschone omgeving rijden we naar Lake Tekapo. Toen ik eenmaal foto's zag, een jaar geleden van deze locatie, was ik verkocht. Die paarse en roze bloemen, en dan met het meer, met de bergen met sneeuw en wat te denken nog van de Good Shepherd Church! Dom dat ik was, we zouden een kwartier in het dorp zijn en dan naar het kerkje met de bloemen aan het meer. Wist ik veel. Ik balen natuurlijk: in dat eerste kwartier snel rennen naar het kerkje, fotos schieten en terug. Uhm, ja en toen reden we er met de bus naar toe. Wow uiteindelijk twee keer een kwartier hier dus voor mij :-) Doorgereden naar Geraldine waar een grote groep overstapten om te gaan raften en een grote groep ging lunchen. Telefooncel deed het niet. Met de bus naar Christchurch waar ik werd afgezet in de binnenstad nabij een YHA hostel. Opnieuw maar telefooncel opgezocht, de Spark met gratis wifipunt. Mevrouw Watson die ik in Masterton mocht ontmoeten had namelijk enkele telefoonnummers gegeven voor een overnachting voor de laatste nacht. Ik moest maar eens contact opnemen. Op de mail naar de eerste persoon had ik geen reactie ontvangen. Daarbij kwam dat ik een nacht eerder dan verwacht in Christchurch aankwam. Doen of niet? Mezelf zo uitnodigen vind ik niet leuk. En een hostel is net zo makkelijk. Altijd welkom! En met mevrouw Watson in mijn gedachten bel ik naar het eerste nummer. Niets. De tweede was de dominee van de gemeente, achteraf hebben ze familiebanden met miss Watson. Verteld wie ik was en of ik mocht slapen bij hen. Welkom! Wauw! Maar ja, dan het adres hè. Dat werd stuntelen en zag ik echt hoe erg m'n Engels was maar m'n brein was helder om even een lieve voorbijganger te vragen het adres aan te horen en op mijn smartphone in te tikken. Op die wijze kwam ik er ook :-) Na het diner zou ik komen, dan zou ik niet zo met de deur in huis vallen vond ik. De laatste nachten gaan we dus in styl bij loco's afsluiten! Het vervoer was geen probleem, Google maps toont op de nieuwe smartphone een routekaart met de bus tijden. Ik heb een paar uur en besluit wat door te stad te trekken. We ontmoeten Vally, een oudere getinte dame die tegen het plein zit. En als ze merkt dat ik christen ben begint ze spontaan te zingen van stille nacht tot Pie Jesus. Bijzonder mens. De gezellige Kiwi die ook met Straytravel reis en vakantie vier en mij met de backpacktas hier zie zitten vraagt of ik oké ben en als ik hem overtuig dat ik een slaapplaats heb ipv het hostel is hij gerust gesteld. Als er iets is moet ik hem via FB contacten! Haha, hem heb ik al meer ontmoet volgens mij al vanaf Abel Tasman en hij weet wel dat mijn Engels soms niet optimaal is. Aardige gozer hoor. We hebben uitzicht op de kathedraal van Christchurch. Dat oude gebouw; het ligt half in puin. Rondom hekwerk met kijkgaten. Een houten kruis tegen het hekwerk. De earthquake 5 jaar geleden heeft hier enorme impact gehad. De geschiedenis van Nieuw-Zeeland is klein, slechts sinds de 19e eeuw. Het 'oude' centrum met haar shops is echter met en in alles totaal verwoest! In en rondom Christchurch zijn nog de gevolgen duidelijk merkbaar. De bouw vaart er wel bij. Ik eet bij de Japan, koopt stroopwafels voor het gastgezin en zoek de buslijn op. 8 uur savonds bel ik aan. Hartelijk word ik ontvangen door Jonathan. Ah lache, twee Jonathans en tevens leeftijdsgenoot. Ik mag slapen op het tweepersoonsbed van Caroline die op kamp is. Net een hotel deze luxe; bedoel dat is nog eens anders dan 8 man op een kamer gedropt. Boffen zeg. In de huiskamer maken we nader kennis. Ook weer Nederlands bloed. Voorouders zijn immigranten. Besloten wordt dat ik de volgende ochtend mee mag rijden met moeders. Zij hoopt naar haar werk op een school in het centrum te gaan.
En zodoende rijd ik mee dinsdagochtend. Christchurch telt een gemeenschap van ongeveer 350.000 inwoners. Een mooie vlakke stad. De aardbeving heeft vooral het centrum aangetast, het naastgelegen park kleurt en fleurt echter in volle bloei. Hier is dan weer weinig te zien. Een grote botanische tuin met een nog veel groter (gras)park. Loop je hier dan heb je totaal geen idee dat je in de 3e grootste City van Nieuw-Zeeland wandelt. Strakblauwe lucht, 25 graden, lekker zon maar niet de kenmerkende hoge torens van een stad. 6, hooguit 7 verdiepingen hoog mogen de gebouwen zijn. De meeste zijn 4 hoog. Brede straten, riviertje dwars door park en binnenstad. In volle gang met bouwprojecten. En ze zijn overal die vakmensen met oranje hesjes om te lunchen. Eigenlijk net een groot dorp. Ook hier zijn nog vele huizen vrijstaande hoewel de tuinen kleiner zijn dan andere steden. Gevoel voor humor, meerdere muren zijn beschilderd met kunstzinnige tekeningen, groot hert en kerstman op de container shopping Mall. Ja, na de aardbeving hebben ze zeecontainers omgebouwd tot winkels. Mooie bouwstijl ook. Die echte oude trams rijden door het centrum, ja, Christchurch bevalt me wel ;-) Op de afgesproken tijd rijd ik mee naar huis waar we deze avond bbq-en. Daar ontmoet ik Julia in typisch schooluniform en nog een andere dochter met haar man en kleine. Namen ben ik vergeten. Er worden salades gemaakt en als het vlees is gegrild hebben we een gezellige maaltijd. There is a earthquake zegt Julia. Nee joh doe niet zo maf denk ik nog. Kijk eens Jona naar de lamp. Zwiep, zwiep. Jona, de vissenkom dan wijst vader Andre mij aan. Water bewoog daar ook. En op dat moment voel ik ook de grond bewegen. Een combinatie van trillen, stoten en schudden. Niet dramatisch ofzo maar goed genoeg om te beseffen wat een aardbeving is. Ja en wat doe je als die echte voorbij is, dan gaan ze natuurlijk met de tafel bewegen :-) Kijk eens wat voor een grote we nu hebben, haha. Je merkt het op praat over het onderwerp en even later ga je weer verder met waar je gebleven ben. Het is zo vaak hier. Nou ja, deze was een 5.7. Na de maaltijd neemt Jonathan mij mee de bergen in. Daar hebben we een mooi uitzicht over Christchurch beneden, Akaroa (de fjorden naast Christchurch) en de oceaan. We rijden naar de haven waar het Martine schip ligt welke net in Kaikoura is geweest om voedsel te droppen en te evacueren vanwege de grote aardbeving 9 dagen geleden. Door de tunnel rijden we weer terug. Wijs zo even op een stadion, oh wacht maar, we rijden wel even langs. 6 jaar oud? Afgeschreven. Duizenden mensen kunnen hier cricket en rugby zien, nu is het een leeg. Hekwerk rondom, onkruid groeit stevig. Onderweg komen we het werk van Jonathan tegen. Auto's polijsten. Ze blingen allemaal. Thuis gekomen laten we nog foto's zien van het South Island en duiken onze bed in. Een leuke avond zo!
Woensdag 23 november. Met dubbele gevoelens stap ik uit bed. Hè eindelijk weer naar huis, maar hier was het ook zo leuk! Nog even genieten. Jonathan dropt me in de vroege ochtend af bij het park, maken nog selfie en nemen afscheid. Ik het park in, relaxt gelopen en aan de andere zijde naar Canterbury museum geweest. Diverse tentoonstellingen over Air New-Zealand, de Maoris, Engelse immigranten en meer. Buiten kon je voor 12 dollar kayaken, ja en dat heb ik even gedaan. Nog even door de stad gelopen, de oude Cathedral bekeken en in de nieuwe geweest. Met de bus terug (had niet genoeg geld, maar gaf wat ik nog had) en naar het gastgezin gereden. De bussen hebben daar allemaal een fietsenrek voorop, service. Fietsen is hier goed te doen hoewel ondanks dat de auto de voorkeur heeft. Onderweg zie ik nog eens die toren welke al 5 jaar verlaten is. De verzekering zegt ga maar opknappen en erin, engineers piekeren daar niet over. Douchen, tas inpakken (oef er gaat meer mee) en afscheid nemen van Anita. De dominee brengt me op het vliegveld. Ik bedank hem nogmaals voor deze onverwachtse daad van gastvrijheid. Met heimwee naar Australië en Nieuw-Zeeland stap ik airport Christchurch binnen. Maar ook met volle dankbaarheid mag ik achterom kijken.
Klokslag 18.45 vertrekt de A380-800 van Emirates vanuit Christchurch om koers te zetten naar Sydney. Boven Sydney krijgen we een gratis vliegshow aangezien het druk is. Wauw! Dat vooraf je stoel reserveren werkt wel. Anderhalf uur op airport Sydney; ik besluit de benen te strekken en kan in de wachtrij voor controle aansluiten. Geeft niet. Met hetzelfde vliegtuig hopen we straks nog een lange zit te maken van 14 uur. En zo ontvang ik voldoende tijd om tijdens deze lange vlucht, de laatste verhalen te kunnen schrijven. De service is opnieuw uitermate correct. Ze zien er deftig uit in hun kledij. Echt netjes zelfs. Keurig beleefd, toch echt heel anders weer dan andere vliegmaatschappijen. 11 uur savonds ontvangen we ons diner, in de nacht een stuk pie en om kwart over 3 zit Jona aan zijn breakfast. Aan luxe geen gebrek daar ieder zijn eigen scherm heeft. En al kunnen er paar honderd passagiers mee, je merkt het niet. Het is groter, breder dat zeker wel, maar gewoon meerdere vakken. Omdat we in de avond opstegen, vliegen wij met het donker mee. Ondabjs zijn hoge snelheid draait de aarde net iets sneller rond waardoor binnen een uur de zon ook hier zich zal laten zien. De klok slaat op hol, niet bij nadenken dus. Halverwege gewoon overschakelen eerst op Sydney, boven de Indische oceaan op Dubai en later eens op Nederland. Slapen lukt wel maar half, geeft niet. Ik ben deze langste vlucht beter doorgekomen dan de heenweg. Boven Saudi-Arabië schrijf ik deze laatste woorden. De landing wordt bijna ingezet. Het is bizzy. Misschien nog een rondje. 8 uur lokale tijd hoop ik te gaan vertrekken naar Amsterdam. Daar hopen vader en moeder en Vina de hond mij te komen begroeten. Zo rond 13.00 uur zal dat zijn. Dank voor het meereizen via mijn blog. Dank voor alle meeleven en reacties! Dank, lieve mensen in Australië en Nieuw-Zeeland voor onze ontmoetingen. Ik weet dat jullie meelezen. Wij kunnen thuis ook haast een extra kamer bouwen daar ik altijd iedereen uitnodigde om bij mij thuis te komen logeren tijdens een bezoek aan het mooie Nederland. Kom gerust! Doe het! Jullie kunnen altijd via Facebook mij contacten. Mag wel he mam, al die visite bij ons thuis?! Ik werd overal zo fijn opgevangen! Ik kijk er naar uit om jullie te mogen zien, Holland! Dank. Dank aan God
