We are oké!!
16 november 2016 - Franz Josef, Nieuw-Zeeland
Yes, yes, I'm fine! Meerdere appjes, mails, telefoontjes ontvang ik deze maandag 14 november wanneer ik wakker word. Jona, are you oké? Earthquake. De aardbeving zit er echt goed in. Hij wordt omschreven als, niet overdreven, zeer zwaar; en 7.8 op de schaal van Richter is zekers geen kleintje. Eigenlijk er weinig van gemerkt. Niks zelfs. Nee, dan is het wel anders met Wellington waar ik 6 dagen geleden was. Evacuaties, tsunami alarm en schade aan gebouwen. Treinen rijden vandaag niet, een ieder heeft vrij, alle gebouwen moeten worden gecheckt en ook de ferry's varen niet uit. Aangezien ik aan de andere kant van de bergketen bevind, aan de andere zijde bij de oceaan, hebben wij geen last van golven. Bij mij een maximum risico van 1 meter hoger dan gemiddeld. Theo, van de bloemenkassen, die had een hele mooie hobby gevonden. Jaren niet iets bijzonders gehad, nu een mooie vijver gebouwd met gave vissen en al, is toch die vijver leeggeklotst... Bij Dirk en Aletta dan, kastdeuren zwiepten open, dingen vielen om en zelf werden ze aardig gesheakt. De ergste aardbeving die zij tot nu toe mee hebben gemaakt. En dan schijnt het nog beter voelbaar was op het Zuidereiland (al was dan ook wel weer op het Zuidereiland het centrum van de earthquake). Franz Josef ligt echter gek genoeg hemelsbreed evenver bij de eerste aardbeving vandaan, als Carterton. De naschokken waren sowieso dichterbij hen. De Heere is genadig geweest voor ons, en heeft ons gespaard schrijft ouderling Verheij uit Carterton. En dat is zeker. Ach ja, Carterton. En wanneer ik weer zo even aan Carterton denk dan weet ik nog dat ik de laatste zondag niet zo leuk vond. In 4 weken leer je deze gemeenschap kennen en zo moet je weer afscheid nemen. Laten we even terug gaan naar zondag. Zondag 6 november. Laatste keer helpen met koeien melken, schoonmaken, kalfjes voeren en de Yillinks meer gras geven door het stroomdraad te verplaatsen. Naar de kerk waar deze keer opnieuw gelezen word over de Samaritaanse vrouw, in gesprek met Jezus bij de waterput. Deze keer vind ik het lastig om mijn aandacht erbij te houden. Het blijft concentratie werk om snel engels te vertalen in mijn hoofd. Al is dat geen geldig excuus natuurlijk. Fijn dat Aletta de preek bij het koffiedrinken verduidelijkt. De waterkan die deze vrouw achterliet (toen ze naar de stad ging om de mensen te halen) ziet erop dat wij de wereldse begeerlijkheden moeten achterlaten wanneer wij tot Christus komen. Een rustige middag, deze keer geen visite. Tis niet altijd feest hè. Nou ja, dat zeg ik nu wel, met de galgenmaal (het laatste diner bij hen) was het anders best smikkelen. Patatjes, bal gehakt enzo. Savonds wordt er een preek gelezen uit de HC, wat de enige troost in leven en sterven is. In het dankgebed wordt er gebeden of ik een veilige reis mag ontvangen. Heel bijzonder zo ze zijn voor elkaar. Zo nemen we afscheid van deze gemeente. Buiten spreken we nog met vele kerkleden, met name degenen die ik in deze periode heb leren kennen. Mevrouw Watson geeft nog telefoonnummers mee. Mijn allerlaatste nacht voor in Nieuw-Zeeland heeft zij geregeld; of ik dan met hen contact wil opnemen. Ah, wat lief! Thuis gekomen praten we na, en neem ik afscheid ook van Dirk en Aletta. Bijzondere weken zo, en terwijl ik savonds zo even lig te denken op mijn bed zie ik weer het kleine psalterboekje liggen. Het psalmboek van deze kerkelijke gemeente. Deze laatste zondag gekocht, geld heb ik ontvangen van Theo. 3 dagen gezellig gewerkt in de bloemenkas. Maak het niet te gek zei ik nog. (Ook Dirk en Aletta vragen minder logee geld dan afgesproken..) Dikke envelop lag er toen zaterdags, evenals een bosje bloemen. Tja, wat ik daar nou weer mee moet op mijn reis? Nou luister maar:
Maandagochtend 7 november tas inpakken en in de auto gestapt bij Wim-Jan. Met een andere Nederlandse jongen die afgelopen week was aangekomen voor een jaar werken hier, reden we naar echtpaar Verheij. Van auto verwisselen en zo reden we met z'n vijven naar Wellington. Super gezellig natuurlijk om zo met elkaar te reizen. Echtpaar Verheij is van plan 4 dagen elders door te brengen. Auto parkeren in Wellington, bakje chocolademelk, en lopen naar het Memorial gebouw. Bloemen in de hand, journalisten in overvloed, roodwitblauwe vlaggen verschijnen, de Verheij's worden geïnterviewd, en de aanwezigheid van politie mogen we natuurlijk niet vergeten. Ah daar zijn ze. Plechtig ontvangst, het gebouw in waar een krans wordt gelegd waar de volksliederen en de taptoe worden gespeeld en door militairen begeleiding komen ze naar buiten. Het takje, het blaadje, het Nieuw-Zeelandse symbool in de hand, leggen zij neer op het oorlogs en vredesmonument, een buiging, ze draaien zich om en ze lachen ons vriendelijk toe. Maxima, hier heeft u bloemen, afkomstig van Nederlandse kwekers welke hier wonen. Zo mag ik de bloemen geven. Oh dank je wel!! Oh, hoelang ik hier verblijf?, vraagt de koningin. Ik ben op vakantie, 4 weken heb ik hier in een Nederlandse gemeenschap mogen verblijven. En wanneer Maxima zich richt tot anderen, wordt ik op mijn schouder getikt. Klein knikje. Boodschap is duidelijk; stapje terug doen gebaard een van de mannen in pak... Onze koning praat zo even met andere personen die gekomen zijn om hen te ontmoeten op het Nederlands staatsbezoek aan Nieuw-Zeeland. Het gezelschap neemt afscheid, de tijden zijn strikt. Met de auto rijden we naar de haven waar we ons brood opeten. Dankzij de tip van familie Verheij word ik afgezet voor het hostel tegenover het treinstation en de ferry. Ook van hen neem ik nu afscheid. Samen met de jongens lopen we door de stad naar het informatiecentrum van de stad. Daar groet ik de jongens om vervolgens naar het Papa te gaan. Een welbekend gratis museum in Wellington. Een discovery museum met tentoonstellingen over alles wat maar met Nieuw-Zeeland te maken kan hebben. Opgezette dieren, grote uitleg over het hart van de aarde, stormen, aardbevingen :-) waarbij je zelf kan schuiven met magneten ed, tentoonstelling over de wereldoorlog waarbij Nieuw-Zeeland vele soldaten verloor in Turkije, en ga zo maar door. Heel bijzonder was de enorme Octopus die ze in sterk water hebben gelegd. Heel indrukwekkend om dit dier zo dichtbij te zien. Twee uurtjes is veeel te kort. Een hele dag kan je hier zijn. Door de regenstroom gelopen naar het parlementsgebouw waar de koning en koningin onder politie escorte wegreden. Brood gekocht in de supermarkt, ontdekt dat er gratis wifi was op het treinstation en in het hostel een warme bloemkool prak opgewarmd. Had Aletta meegegeven. Dank! Gegeten in gezelschap met de Zuid-Koreaanse kamergenoot, en gepraat met een Nederlands echtpaar. Graag had ik meer willen zien van de stad, de sterke onafgebroken regen liet me dat niet toe. Slapen dan maar.
Dinsdag, 8 november. Leuk wakker worden als je weet dat de ferry aan de overkant van de straat op je ligt te wachten. Ruim op tijd check ik in. Een mooie reis van het Noordereiland naar het Zuidereiland! Uit de haven, naar de overkant waar we met de fjorden prachtige uitzichten mogen genieten. De knaloranje bus van Stray Travel kan je niet over het hoofd zien. Bagage inladen en heel spontaan worden we gegroet. Tja wat zal ik zeggen? Jongeren, backpackers, vaak voor een vakantie van 2 of relaxt 4 maanden, allerlei culturen hoewel Europa overheerst met de paar Nederlanders en Duitsers. Of gewoon een echte Kiwi. Wat te denken dan van Lego? Als Stray Travel aan eigen personeel vraagt om mee te doen voor een reclamefoto ofzo, nou zet haar maar neer. Geweldig, wat een vrouw. Zo'n eind twintig, basketball pet op, krullen, beetje stevig type, korte broek en dan van die brede Amerikaanse schoenen. Leuk persoon ook. Door een wijnstreek van Picton, door Nelson naar Abel Tasman gereden. Een nationaal natuurpark, vernoemt naar deze Nederlandse ontdekker. Ja mam, u dacht dat ik die bbq's uit Carterton zou gaan missen? We gaan hier gezellig door hoor :-) Met simpele en eenvoudige ingrediënten was het een hele gezellige bbq.
Dat heb ik inmiddels wel gemerkt met Stray Travel: gewoon simpel gemengde kamers. Soms mag je kiezen met wie, soms wordt je op volgorde van binnenkomst een kamer toegewezen. Wakker worden in een kamer met 3 dames deze ochtend. Mascara en al voor de spiegel, terwijl de ander het weer minder belangrijk vind. Tja, dames :-) Het is gepast om te zeggen dat er netjes en respectvol met elkaar wordt omgegaan. De helft van de groep heeft zich ingeschreven voor kayaken, de andere 14 man hoopt te gaan zeilen. Ik trek er een dag voor uit om te wandelen. Super goed weer, korte broek aan en lekker lopen. Ik ontmoet de Duitse Tobias, die met zijn rugtas van 20 kg de totale route in Abel Tasman aflegt in 3 dagen. 60 km heen lopen, terug met een watertaxi. Ik zie er veel met een flinke rugtas op. Bikkels. Samen leggen we de eerste 12,5 km af. In deze baai genieten we van het uitzicht, zeggen elkaar gedag en ik loop weer terug. Even een privé strand opzoeken, lekker zwemmen, koud water, vliegen die bijten en weblog geschreven. Savonds, ehm, dat was denk ik brood? Niks voor mij, of, ik heb het overgeslagen.
Haha ik heb zo fun met die eend naast me! Zit ik donderdags te ontbijten, krijg ik het voor elkaar dat die naast me komt. Lache joh! Een busreis van Abel Tasman naar Westport. Op tijd komen we daar aan. Een groot deel van de groep bezoekt een brouwerij, ik houd het op het bezoeken van het kleine dorp. Weinig gedaan die avond. Misschien wel een preek geluisterd, doe ik vaker nu ik hier meer tijd heb.
Vrijdag is het een langere reisdag. 9 uur in de ochtend instappen met als doel Franz Josef. Stray Travel, een bus voor met name backpackers, reizigers, vooral jongeren van mijn leeftijd of ouder. Ze rijden over het eiland een bepaalde route langs bezienswaardigheden, in 1 richting. Via de westcoast rijden ze zuidwaarts, de oostkust gaat noordwaarts. De driver is tegelijk je gids, die wat vertelt en op de mooiste plekken stopt. Over de route die je hebt geboekt mag je een jaar doen om te reizen. Geef even online aan wanneer je wil instappen bij geselecteerde hostels en je kan zo mee. Niet handig voor de zomer, Queenstown zit nu al vol. We stoppen bij de Pancake Rocks, Punakaiki. Gaaf stukje kust hier! Zal wel een paar foto's online zetten. (Als we wat sneller internet tegenkomen he) We zien nog een factory waar een bepaalde soort stenen worden doorgezaagd en wordt bewerkt tot sieraden. Zelfde idee als de schelpen factory in Carterton, ze zijn hier zo ongelooflijk trots op hun eigen producten uit eigen land! Door de regen naar Frans Jozef gereden waar men een uitleg kreeg over Ice climbing. Afijn, dat verhaal heb ik jullie al verteld hè :-) Alle Ice Climbing boekingen werden trouwens het hele weekend geannuleerd, nu ik dit maandags schrijf. Regen. Skydiven ging wel door. Er was pizza fest. Ah gewoon goed. Makkelijk soms ook met een leuk Nederlands stel naast me. Om het kwartier worden pizzas binnengebracht, tussen het kletsen door. Aan bier en wijn waag ik me niet, alcohol is niet mijn favoriete, het slokje cocktail smaakt beter. Eerder dan anderen ga ik richting mn bed, nu ik op vakantie ben moet ik hier toch ff van genieten: relaxte lange nachten.
Zo denk je zaterdag alleen te moeten lopen, en zo loopt twintig man met jou mee. Via de weg naar de carpark gelopen, door de vallei naar de voet van de gletsjer. Er is maar een veilige weg om op de gletsjer te komen: helicopters. Verbazingwekkend dat deze zelfde gletsjer 8 jaar geleden nog te bereiken was via onderen. Hoe enorm ongelooflijk is het dat deze zelfde plaats waar men de klim begon, nu als eindpunt van de track is afgezet en hoe de gletsjer zich nog veel verder heeft teruggetrokken in de bergen. Sinds 1869 is de gletsjer 2 km gesmolten. De brede vallei met haar waterstroom en stenen was nog maar kort geleden wit, blauw wit. Natgeregend lopen we naar het hostel. Boodschappen doen bij de supermarkt, eten klaarmaken, wat internetten zover het gaat en slapen.
Zondagochtend, 13 november, kan ik voor het eerst sinds de vakantie niet naar een kerk. Deze week zijn er geen diensten in het kleine toeristendorp. 350 inwoners, 2000 toeristen op een dag in de zomer. Ondanks dat internet zo slecht is lukt het dankbaar genoeg wel uiteindelijk om via kerkdienstgemist een preek te luisteren. Meer kan wifi niet trekken. Anders had ik nog wel een al eerder gedownloade preek op mijn smartphone. Dankdag heb ik gemist. Bij Dirk en Aletta live mogen meeluisteren toen ik half 7 wakker werd sochtends, maar de dankdag als zodanig had ik niet. Daarom koos ik afgelopen zondag voor een dankdag dienst waarin ds P. Den Ouden voorging. Vergenoegd zijn. Filippenzen 4 vs 11b en 12 uit de Bijbel. Een dominee waar je altijd kan merken dat het menens is. Vergenoegd zijn. Een acuut actuul probleem. We hebben niet genoeg, we willen meer. Dat we nu mochten leren genoeg aan Christus alleen te hebben. We. Zijn pelgrims. 3 dingen wat ons soort van wil helpen genoeg te hebben, was als ter overdenking dacht ik. 1. Het onderwijs van de Heilige Geest, 2. Weet ik even niet, 3. Het zien op het eeuwige leven. Een hele dag op mijn bed liggen is niet echt lekker, en samen met Ally, een Canadese leeftijdsgenote ga ik een stuk wandelen. Schijnt een oude goudmijn tunnel te zitten in de heuvel. Mooi pad daar naar toe, maar vooral dan die tunnel hè: lekker laag, water in de tunnel zo liepen wij dan samen daar te springen om enigszins de schoenen droog te houden. Nou, nee dus. Onze sokken ook niet. Wauw! Zo gaaf toen we de glowworms zagen! Kleine wormen die aan de bovenkant zitten en net als sterren fonkelen, blauw van kleur. Wow! Teruggekeerd, andere route genomen (wat moeten we anders in het hostel doen?) en naar de rivier gelopen. Allemaal oerwoud hier. Mooi! Onze adem stopte even toen we in de verte een hertje uit het bos kwam toen nog een hertje. Zo heel bijzonder! Nou, volgens mij onze gezichten toen ook wel :-) we waren net als 2 blijde kinderen :-) Terug in het hostel eten gekookt en later de avond geprobeerd om op de website te komen van onze kerkelijke gemeente van Nieuw-Lekkerland. Het lukte maar niet, en toen ik dacht Jona stom jong ben je ook, vraag het nou eens aan God, nou, toen kregen we heel voorzichtig wel de website, en opeens met live verbinding. Al was het haperend en al hebben we niet alles kunnen volgen, dat was wel opmerkelijk. Een preek over de Mozes serie. Uhm, ja en heb je opeens dat je ligt te denken: hee, Ally, lig eens ff stil! Was nog wakker om 12 uur, paar jongeren waren nog zachtjes aan het praten op de slaapkamer. En laat Ally ook eens hetzelfde denken: Jona, niet zo bewegen. Maar ja, slaap hier alleen maar in stapelbedden en die zijn nogal instabiel zeg maar. Je denkt dat wel vaker. Het verschil tussen een aardbeving en iemand draait zich om; het is minimaal ;-) Een straat verderop waren er wel mensen van de aardbeving wakker geworden. En ik was gewoon nog wakker en merk er niks van. Zo erg hebben ze nog nooit meegemaakt in Carterton zeiden ze. Sommigen gingen onder deurposten staan enzo. Heeft mogelijk ook te maken met de breuklijnen dat, ondanks onze dezelfde afstand hemelsbreed, het in Carterton beter voelbaar was. Ik was die nacht heerlijk gaan slapen in tegenstelling tot vele anderen..
Maandagochtend 7 november tas inpakken en in de auto gestapt bij Wim-Jan. Met een andere Nederlandse jongen die afgelopen week was aangekomen voor een jaar werken hier, reden we naar echtpaar Verheij. Van auto verwisselen en zo reden we met z'n vijven naar Wellington. Super gezellig natuurlijk om zo met elkaar te reizen. Echtpaar Verheij is van plan 4 dagen elders door te brengen. Auto parkeren in Wellington, bakje chocolademelk, en lopen naar het Memorial gebouw. Bloemen in de hand, journalisten in overvloed, roodwitblauwe vlaggen verschijnen, de Verheij's worden geïnterviewd, en de aanwezigheid van politie mogen we natuurlijk niet vergeten. Ah daar zijn ze. Plechtig ontvangst, het gebouw in waar een krans wordt gelegd waar de volksliederen en de taptoe worden gespeeld en door militairen begeleiding komen ze naar buiten. Het takje, het blaadje, het Nieuw-Zeelandse symbool in de hand, leggen zij neer op het oorlogs en vredesmonument, een buiging, ze draaien zich om en ze lachen ons vriendelijk toe. Maxima, hier heeft u bloemen, afkomstig van Nederlandse kwekers welke hier wonen. Zo mag ik de bloemen geven. Oh dank je wel!! Oh, hoelang ik hier verblijf?, vraagt de koningin. Ik ben op vakantie, 4 weken heb ik hier in een Nederlandse gemeenschap mogen verblijven. En wanneer Maxima zich richt tot anderen, wordt ik op mijn schouder getikt. Klein knikje. Boodschap is duidelijk; stapje terug doen gebaard een van de mannen in pak... Onze koning praat zo even met andere personen die gekomen zijn om hen te ontmoeten op het Nederlands staatsbezoek aan Nieuw-Zeeland. Het gezelschap neemt afscheid, de tijden zijn strikt. Met de auto rijden we naar de haven waar we ons brood opeten. Dankzij de tip van familie Verheij word ik afgezet voor het hostel tegenover het treinstation en de ferry. Ook van hen neem ik nu afscheid. Samen met de jongens lopen we door de stad naar het informatiecentrum van de stad. Daar groet ik de jongens om vervolgens naar het Papa te gaan. Een welbekend gratis museum in Wellington. Een discovery museum met tentoonstellingen over alles wat maar met Nieuw-Zeeland te maken kan hebben. Opgezette dieren, grote uitleg over het hart van de aarde, stormen, aardbevingen :-) waarbij je zelf kan schuiven met magneten ed, tentoonstelling over de wereldoorlog waarbij Nieuw-Zeeland vele soldaten verloor in Turkije, en ga zo maar door. Heel bijzonder was de enorme Octopus die ze in sterk water hebben gelegd. Heel indrukwekkend om dit dier zo dichtbij te zien. Twee uurtjes is veeel te kort. Een hele dag kan je hier zijn. Door de regenstroom gelopen naar het parlementsgebouw waar de koning en koningin onder politie escorte wegreden. Brood gekocht in de supermarkt, ontdekt dat er gratis wifi was op het treinstation en in het hostel een warme bloemkool prak opgewarmd. Had Aletta meegegeven. Dank! Gegeten in gezelschap met de Zuid-Koreaanse kamergenoot, en gepraat met een Nederlands echtpaar. Graag had ik meer willen zien van de stad, de sterke onafgebroken regen liet me dat niet toe. Slapen dan maar.
Dinsdag, 8 november. Leuk wakker worden als je weet dat de ferry aan de overkant van de straat op je ligt te wachten. Ruim op tijd check ik in. Een mooie reis van het Noordereiland naar het Zuidereiland! Uit de haven, naar de overkant waar we met de fjorden prachtige uitzichten mogen genieten. De knaloranje bus van Stray Travel kan je niet over het hoofd zien. Bagage inladen en heel spontaan worden we gegroet. Tja wat zal ik zeggen? Jongeren, backpackers, vaak voor een vakantie van 2 of relaxt 4 maanden, allerlei culturen hoewel Europa overheerst met de paar Nederlanders en Duitsers. Of gewoon een echte Kiwi. Wat te denken dan van Lego? Als Stray Travel aan eigen personeel vraagt om mee te doen voor een reclamefoto ofzo, nou zet haar maar neer. Geweldig, wat een vrouw. Zo'n eind twintig, basketball pet op, krullen, beetje stevig type, korte broek en dan van die brede Amerikaanse schoenen. Leuk persoon ook. Door een wijnstreek van Picton, door Nelson naar Abel Tasman gereden. Een nationaal natuurpark, vernoemt naar deze Nederlandse ontdekker. Ja mam, u dacht dat ik die bbq's uit Carterton zou gaan missen? We gaan hier gezellig door hoor :-) Met simpele en eenvoudige ingrediënten was het een hele gezellige bbq.
Dat heb ik inmiddels wel gemerkt met Stray Travel: gewoon simpel gemengde kamers. Soms mag je kiezen met wie, soms wordt je op volgorde van binnenkomst een kamer toegewezen. Wakker worden in een kamer met 3 dames deze ochtend. Mascara en al voor de spiegel, terwijl de ander het weer minder belangrijk vind. Tja, dames :-) Het is gepast om te zeggen dat er netjes en respectvol met elkaar wordt omgegaan. De helft van de groep heeft zich ingeschreven voor kayaken, de andere 14 man hoopt te gaan zeilen. Ik trek er een dag voor uit om te wandelen. Super goed weer, korte broek aan en lekker lopen. Ik ontmoet de Duitse Tobias, die met zijn rugtas van 20 kg de totale route in Abel Tasman aflegt in 3 dagen. 60 km heen lopen, terug met een watertaxi. Ik zie er veel met een flinke rugtas op. Bikkels. Samen leggen we de eerste 12,5 km af. In deze baai genieten we van het uitzicht, zeggen elkaar gedag en ik loop weer terug. Even een privé strand opzoeken, lekker zwemmen, koud water, vliegen die bijten en weblog geschreven. Savonds, ehm, dat was denk ik brood? Niks voor mij, of, ik heb het overgeslagen.
Haha ik heb zo fun met die eend naast me! Zit ik donderdags te ontbijten, krijg ik het voor elkaar dat die naast me komt. Lache joh! Een busreis van Abel Tasman naar Westport. Op tijd komen we daar aan. Een groot deel van de groep bezoekt een brouwerij, ik houd het op het bezoeken van het kleine dorp. Weinig gedaan die avond. Misschien wel een preek geluisterd, doe ik vaker nu ik hier meer tijd heb.
Vrijdag is het een langere reisdag. 9 uur in de ochtend instappen met als doel Franz Josef. Stray Travel, een bus voor met name backpackers, reizigers, vooral jongeren van mijn leeftijd of ouder. Ze rijden over het eiland een bepaalde route langs bezienswaardigheden, in 1 richting. Via de westcoast rijden ze zuidwaarts, de oostkust gaat noordwaarts. De driver is tegelijk je gids, die wat vertelt en op de mooiste plekken stopt. Over de route die je hebt geboekt mag je een jaar doen om te reizen. Geef even online aan wanneer je wil instappen bij geselecteerde hostels en je kan zo mee. Niet handig voor de zomer, Queenstown zit nu al vol. We stoppen bij de Pancake Rocks, Punakaiki. Gaaf stukje kust hier! Zal wel een paar foto's online zetten. (Als we wat sneller internet tegenkomen he) We zien nog een factory waar een bepaalde soort stenen worden doorgezaagd en wordt bewerkt tot sieraden. Zelfde idee als de schelpen factory in Carterton, ze zijn hier zo ongelooflijk trots op hun eigen producten uit eigen land! Door de regen naar Frans Jozef gereden waar men een uitleg kreeg over Ice climbing. Afijn, dat verhaal heb ik jullie al verteld hè :-) Alle Ice Climbing boekingen werden trouwens het hele weekend geannuleerd, nu ik dit maandags schrijf. Regen. Skydiven ging wel door. Er was pizza fest. Ah gewoon goed. Makkelijk soms ook met een leuk Nederlands stel naast me. Om het kwartier worden pizzas binnengebracht, tussen het kletsen door. Aan bier en wijn waag ik me niet, alcohol is niet mijn favoriete, het slokje cocktail smaakt beter. Eerder dan anderen ga ik richting mn bed, nu ik op vakantie ben moet ik hier toch ff van genieten: relaxte lange nachten.
Zo denk je zaterdag alleen te moeten lopen, en zo loopt twintig man met jou mee. Via de weg naar de carpark gelopen, door de vallei naar de voet van de gletsjer. Er is maar een veilige weg om op de gletsjer te komen: helicopters. Verbazingwekkend dat deze zelfde gletsjer 8 jaar geleden nog te bereiken was via onderen. Hoe enorm ongelooflijk is het dat deze zelfde plaats waar men de klim begon, nu als eindpunt van de track is afgezet en hoe de gletsjer zich nog veel verder heeft teruggetrokken in de bergen. Sinds 1869 is de gletsjer 2 km gesmolten. De brede vallei met haar waterstroom en stenen was nog maar kort geleden wit, blauw wit. Natgeregend lopen we naar het hostel. Boodschappen doen bij de supermarkt, eten klaarmaken, wat internetten zover het gaat en slapen.
Zondagochtend, 13 november, kan ik voor het eerst sinds de vakantie niet naar een kerk. Deze week zijn er geen diensten in het kleine toeristendorp. 350 inwoners, 2000 toeristen op een dag in de zomer. Ondanks dat internet zo slecht is lukt het dankbaar genoeg wel uiteindelijk om via kerkdienstgemist een preek te luisteren. Meer kan wifi niet trekken. Anders had ik nog wel een al eerder gedownloade preek op mijn smartphone. Dankdag heb ik gemist. Bij Dirk en Aletta live mogen meeluisteren toen ik half 7 wakker werd sochtends, maar de dankdag als zodanig had ik niet. Daarom koos ik afgelopen zondag voor een dankdag dienst waarin ds P. Den Ouden voorging. Vergenoegd zijn. Filippenzen 4 vs 11b en 12 uit de Bijbel. Een dominee waar je altijd kan merken dat het menens is. Vergenoegd zijn. Een acuut actuul probleem. We hebben niet genoeg, we willen meer. Dat we nu mochten leren genoeg aan Christus alleen te hebben. We. Zijn pelgrims. 3 dingen wat ons soort van wil helpen genoeg te hebben, was als ter overdenking dacht ik. 1. Het onderwijs van de Heilige Geest, 2. Weet ik even niet, 3. Het zien op het eeuwige leven. Een hele dag op mijn bed liggen is niet echt lekker, en samen met Ally, een Canadese leeftijdsgenote ga ik een stuk wandelen. Schijnt een oude goudmijn tunnel te zitten in de heuvel. Mooi pad daar naar toe, maar vooral dan die tunnel hè: lekker laag, water in de tunnel zo liepen wij dan samen daar te springen om enigszins de schoenen droog te houden. Nou, nee dus. Onze sokken ook niet. Wauw! Zo gaaf toen we de glowworms zagen! Kleine wormen die aan de bovenkant zitten en net als sterren fonkelen, blauw van kleur. Wow! Teruggekeerd, andere route genomen (wat moeten we anders in het hostel doen?) en naar de rivier gelopen. Allemaal oerwoud hier. Mooi! Onze adem stopte even toen we in de verte een hertje uit het bos kwam toen nog een hertje. Zo heel bijzonder! Nou, volgens mij onze gezichten toen ook wel :-) we waren net als 2 blijde kinderen :-) Terug in het hostel eten gekookt en later de avond geprobeerd om op de website te komen van onze kerkelijke gemeente van Nieuw-Lekkerland. Het lukte maar niet, en toen ik dacht Jona stom jong ben je ook, vraag het nou eens aan God, nou, toen kregen we heel voorzichtig wel de website, en opeens met live verbinding. Al was het haperend en al hebben we niet alles kunnen volgen, dat was wel opmerkelijk. Een preek over de Mozes serie. Uhm, ja en heb je opeens dat je ligt te denken: hee, Ally, lig eens ff stil! Was nog wakker om 12 uur, paar jongeren waren nog zachtjes aan het praten op de slaapkamer. En laat Ally ook eens hetzelfde denken: Jona, niet zo bewegen. Maar ja, slaap hier alleen maar in stapelbedden en die zijn nogal instabiel zeg maar. Je denkt dat wel vaker. Het verschil tussen een aardbeving en iemand draait zich om; het is minimaal ;-) Een straat verderop waren er wel mensen van de aardbeving wakker geworden. En ik was gewoon nog wakker en merk er niks van. Zo erg hebben ze nog nooit meegemaakt in Carterton zeiden ze. Sommigen gingen onder deurposten staan enzo. Heeft mogelijk ook te maken met de breuklijnen dat, ondanks onze dezelfde afstand hemelsbreed, het in Carterton beter voelbaar was. Ik was die nacht heerlijk gaan slapen in tegenstelling tot vele anderen..
